Δάμων

Όνομα ιστορικών προσώπων. 1. Αθηναίος μουσικός και φιλόσοφος (5ος αι. π.Χ.). Η ακμή του προσδιορίζεται γύρω στο 430 π.Χ. Υπήρξε μαθητής του σοφιστή Προδίκου, λέγεται μάλιστα ότι υπήρξε δάσκαλος του Σωκράτη και σύμβουλος του Περικλή, στον οποίο εισηγήθηκε διάφορα διοικητικά μέτρα, όπως τον νόμο για τη μισθοδοσία των δικαστών κ.ά. Εξοστρακίστηκε ως οπαδός του τυραννικού πολιτεύματος, κυρίως για την επιρροή που ασκούσε στον Περικλή. Ο Δ. προχώρησε στην αισθητική και φιλοσοφική θεώρηση της μουσικής και οι ιδέες του επικροτήθηκαν από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ο οποίος στην Πολιτεία αναφέρει: «ουδαμού γαρ κινούνται μουσικής τρόποι άνευ πολιτικών νόμων των μεγίστων, ως φησί τε Δάμων και εγώ πείθομαι» (IV 424 C). Ο Δ. υπήρξε μαθητής του Αγαθοκλή και του Λαμπροκλή. Επεδίωκε με τις ωδές και τις ορχήσεις ταυτόχρονη κίνηση της ψυχής και θεωρούσε τη μουσική παιδευτικό μέσο με ηθική επίδραση στην ψυχή. Αναφορές για τον Δ. συναντώνται επίσης στον Ισοκράτη, στον Πλούταρχο και σε Λατίνους συγγραφείς. Ο Κουιντιλιανός τον θεωρεί πρωτοπόρο και ο Κικέρων τον πρώτο και πιο πρωτότυπο απ’ όλους τους μουσικούς της Ελλάδας. Μερικοί νεότεροι ερευνητές τον ταυτίζουν με τον Δαμωνίδη, σύμβουλο του Περικλή που είχε εξοστρακιστεί. 2. Πυθαγόρειος φιλόσοφος (4ος αι. π.Χ.). Βλ. λ. Δάμων και Φιντίας.